Sevgili Günlük,

Annem geldiğinden beri sana gereken ilgiyi gösteremediğimin farkındayım ama beni anladığını sanıyorum. Anlatacaklarım da birikti tabii ama hepsini bir kere de yazabilmem mümkün değil. Benim hızıma, annemin ve oğlumun hızını da eklediğimizde yakalayabilene aşkolsun.

Pazar günü bildiğin üzere anneciğimle oğluma kavuştum. Shrink ilk bir iki gün biraz nazlansa da, sonradan açıldı iyice. Kısacası oğlumla aramı düzelttim. Ama bu öyle iki satırla geçiştirilecek bir konu değil elbet. Herneyse, pazar günü JFK'de karşıladım annemi, milletin şaşkın bakışları arasında, salya sümük kucaklaştık. Bu arada ben annem 3 valiz,ü bir de Shrink nasıl çıkacak içeriden diyordum ama baktım anneciğim bulmuş iri yarı bir zenci, yükletmiş valizleri, çıktı kapıdan. Havalanında ağlaya, zırlaya rezil olduktan sonra, hala akıl erdiremediğim bir şekilde üç valiz, bir köpek kasası, annem ve ben ve oğlum arabaya sığdık. Hayatımda yaptığım en keyifli yolculuktu eve gelişimiz. Eve gelir gelmez, annem davrandı valizlere. Gelincik desenli, porselen çaydanlığım kazasız belasız gelmişti sonunda. Pek de güzelmiş hani. Kızartma teli, her çeşit poşet çorba, beyaz peynir, Trakya kaşarı, sucuk, zeytin, fındık, yaprak, masa örtüsü, pike, nevresim, elbezi, fincan, havan gibi bu memlekette hiç bulunmayan şeyler getirmiş canım annem. Tabii ki yeşil erik de. Yalnız bir şey var ki, bana "OHA" dedirtti. Bu ülke sınırları içine sucuk, kaşar sokulduğunu çok duydum, hatta bizzat şahit oldum ama şimdiye kadar hiç Lakerda getirildiğini duymamıştım. Kuşum anneme o kadar laf söylüyordu ama kendisi annemin valizine lakerda koymuş ya, pes dedim. Gümrük tarihinde ilk olduğunu sanıyorum. Pes dedim ama hemen bir parça götürdüm tabii. Kadir Amcamın lakerdaları da başka bir güzel oluyor zaten. Kalanını hemen dondurucuya attım, hafytada bir parça yersem, kuşum gelene kadar ancak biter. Bu arada lakerdam olduğunu kimselere söylemiyorum burada, olur da bir taliplisi falan çıkar diye. Paylaşamam kimseyle lakerdamı.

Herneyse Sevgili Günlük, annemin valizini yerleştirme işi, benim "pes anne", "oha kuşum", "ama annneeee" nidalarımla tamamlandıktan sonra, geceyi annem, oğlum ve ben üçümüz koyun koyuna geçirdik. Bu arada benim hava yatağım anneme biraz sorun çıkardı ama ilk gecenin hatrına ses etmedi şekerim. Ertesi gün annemi de alıp mall'a gittim tabii. Malum herkes annemle tanışmayı bekliyor. Sorunlar da böyle başladı zaten. Annem ingilizce gayet iyi anlıyor aslında, hatta konuşuyor da. Ama nedense annem için yabancı dil Almanca demek. İngilizce de karşılığını bilmediği bir kelime varsa, bu kelimenin yerine türkçesini değil almancasını söylediğinden, annemin ne demek istediğini, karşısındaki gariban amerikalı anlayamıyor tabii. Benim almancam ise "ich liebe dich" ile sınırlı sayılabileceğinden, ne demek istediği konusunda benim de bir fikrim olamıyor. Bu durumda da annemin konuştuğu amerikalı, benim tercüme etmemi bekler gibi yüzüme bakarken, ben de aynı bönlükle karşı tarafa bakıyorum. Annemin ne konuştuğunu kısacası sadece annem anlıyor. Ama hem almanca hem de ingilizceye vakıfsanız o zaman anlaşabilirsiniz tabii. Aynı durum evde torunlarla da söz konusu. Ağabeyimin çocukları türkçe bilmiyorlar, e doğal olarak dertlerini kendi dillerinde anlatıyorlar. Annem de 0nlara kendi dertlerini ingilizce anlatmaya kalkıyor, ama bilinmeyen kelimeler yine Almanca olarak araya girdiğinden ne çocuklar anlıyor, ne de tercüman olarak ben. Tam bir kabus gibi. Annemi almancadan vazgeçiremeyeceğime kanaat getirdiğimden, çocuklara türkçe öğretmeyi daha kolay buldum. Bu arada yarın Borders'a gidip kendime de bir almanca sözlük edinsem iyi olacak sanırım.

Bu arada annem tepemde maillerine bakmak için dikildiğinden, ekranı görme riski var. Bu yüzden şimdilik ara veriyorum My Liebe Günlük. See you morgen akşam şekerim.

Sevgili Günlük,

Az önce kuşumla msn'de konuşmaya başladık. Kuşum malumun bizde şu an, annemin çiğ börekleri kızartmasını bekliyor. Anneciğim de altı aydan sonra ilk kez domatesli pilav dışında bir şey yemiş olacak !

Anneme günlerdir valizinde neler olduğunu soruyorum bildiğin üzere. En son çaydanlık ve bornozla bırakmıştım valizi. Bugün kuşum bana annen bornozunu getiremiyor, valize sığmamış dediğinde şaşırdım ve şüphelendim tabii. Bornozun gelmiyor olması hiç sorun değil de, ne geliyor ki bornoz gelemiyor? Kuşum valiz kontrolü yapmış ve söyledi. Bornoz tabii ki sığmaz bu üç valizden herhangi birine. Çünkü annem nevresim takımı, örtü falan getiriyor. Hatta ve hatta inanmayacaksın ama hazır çorba ve anasonlu kraker getiriyor. Krakerleri çok seviyorum tamam da, 0nlar gelene kadar un olurlar. Üstelik hazır çorbanın binlerce çeşidi var burada. Ah güzel anneciğim ahhhh.

Şu valizler hayırlısı ile kapansa da rahat etsek hepimiz.

Sevgili Günlük,

Annemin ve oğlumun gelişine sadece iki gün kaldı. Acaip stres yapıyorum, annem benden beter tabii. O'nun derdi aç mıyım, açıkta mıyım? Benim derdim ne yaparım da annemi tatmin ederim. En çok da Shrink'in tepkisini merak ediyorum. Acaba daha önce, O'nu evde bıraktığım gecelerin ertesinde, eve döndüğümde yaptığı gibi, poposunu bana dönüp, beni tanımazlıktan mı gelecek yoksa atlayıp boynuma beni devirip, öpecek mi?

O'nu gördüğüm ilk gün geldi aklıma. Bir Golden Retriever istediğimi söylediğimde, bana resmini göndermişlerdi ve üç gün sonra alabileceğimi söylemişlerdi. Resmini görür görmez aşık olmuştum ve artık kliniktekileri nasıl delirttiysem, gelin bugün alın demişlerdi. Kafesinde çıkarıp kucağıma verdiklerinde "Aşk işte bu" diye düşünmüştüm. Hayatımda gördüğüm en yakışıklı erkekti, hala da öyle. Arkadaşlarıma oğlumun resmini iliştirdiğim maile "Anne oldum" diye yazdığımda aldığım tepkiler de pek hoştu açıkçası.

Oğlumu ilk eve getirdiğimde açıkçası kimsenin sevinç nidaları attığını söyleyemem. Annem "Bu "hayvan" burada kalmayacak değil mi? Hergün işe götüreceksin?" diye sormuş, dokunması için ısrar ettiğimde de işaret parmağı ile lütfen bir dokunuvermişti. Hergün "Daha ne kadar büyüyecek bu?" diye soruyor ve ben de bir iki kilo daha alır belki diyordum. Buna gerçekten inanıyor muydu bilinmez ama artık kendi kadar boyu olmasına aldırmadığını biliyorum. O'nu severken verdiği, dişlerini sıkmak, "Yavrum beniiimmmm" diye bağırmak gibi tepkileri beni severken vermiyor açıkçası. Ama hiç şikayetçi değilim, annemle ortak bir oğlumuz oldu ne de olsa. Şimdi annem, vakti zamanında işaret parmağı ile dokunmayı bile sevmediği oğlumuzu burada benimle bırakıp nasıl gideceğinin derdinde.

Kuşumun tepkileri de aşağı değildi hani. Elinde bir yastık, bacaklarına siper edip, "Aman bana dokunmasın" dediği oğlumun teyzesi oluverdi. İskambil oynarken, oğlumun patilerini omuzlarına koymasına ses etmez oldu. Hatta bizim kapıdan girmeden önce Shrink'in karşılama töreni için kendini bile hazırlıyordu. Acaba kimse kuşumu bu şekilde karşıladı mı? :)

Yavrum benim yaaa. Hakikaten acaba ne tepki verecek? Neyse Sevgili Günlük, öğrenmek için çok fazla beklemeyeceğiz. Sadece iki gün kaldı.

Ya ben ne yazacaktım ne yazdım. Eh, aklım fikrim annemle oğlumda tabii. Bir de yeşil eriklerde.

Bu arada ben de son hazırlıklara girdim. Acele edip, iki hafta öncesinden aldığım tüm sebzeler çürümeye başlamışlardı doğalarına uygun olarak. Bu akşam buzdolabını temizledim. Buzdolabım özüne döndü, sebzesiz haline kavuştu. Pazar sabahı erken kalkıp alışverişe çıkmak lazım. Sebzesiz bir buzdolabı annelere açılamaz ne de olsa. Bir liste yaptım kendime alınacaklara dair. Malumun sebze beni aşıyor. Listeye enginar ve kereviz de ekleyeyim dedim ama o zaman inandırıcılığını kaybeder gibi geldi.

Kereviz ile enginarın hikayesi de ayrıdır. Universitede okuyordum. O zamana kadar annem bana her kereviz ve enginar pişirdiğinde yer miyim diye sorardı. Cevabımın herseferinde "hayır" olması annem için bir şey ifade etmez, bir daha ki pişirdiğinde tekrar sorardı. Diyalog şaşmaz:

"Kızım kereviz yer misin?, Koyayım biraz, bak çok güzel oldu" (Kime göre güzel annecim? Benim kokusuna bile dayanamadığım bir yemeği güzel bulabilmem söz konusu mu sanki)

"Hayır, anne! Yemem ben o şeyi" (Bunu söylerken elbette yüzümde, aklımdan geçenleri açıkça gösteren bir ifade de olurdu)

"Bir tadına baksan nasıl seveceksin oysa, çok güzel olmuş. Hem faydalı da" (Neye faydalı anne? Senin annelik güdülerini tatmin etmeye mi? Bunca yıldır kereviz yemedim, sapasağlamım, hayatımı böyle sürdürebilirim)

"Anne! Istemiyorum, sen ye" (Ses tonum da içimde kabaran kereviz nefretini ortaya koyacak cinstendi elbet. Bir anneye tonlanmaması gereken şekilde hatta)

Bu çok uzun yıllar devam etti. En sonunda annemin inadına yenildim ve bir akşam tadına bakmaya karar verdim. Baktım ve bir şey değişmedi, sevmedim hatta nefret ettim. Annem beni zevksizlikle suçladı tabii. Ama en azından artık annem kereviz pişirdiğinde, teklifi reddetmek için nedenim vardı. Denemiştim ve sevmemiştim. Bu da benim kurtuluşum olacaktı diye düşünüyordum. Tabii ki yanıldım. Annem hala bana kereviz yer miyim diye sormaya devam ediyor. Enginar konusunda da ısrarcı. Ama kerevizden edindiğim tecrübe ile enginarın tadına bakmayı bile reddettim hep. Annem ise hafıza problemi varmış gibi davranmaya devam ederek, bana sormaya devam etti. Bu kadar tecrübeden sonra dolaba enginar ve kereviz koyarsam, sahtekarlık olduğu alenen belli olur. Ben taze fasulye, patlıcan, domates ve biber gibi, sıradan, her insan evladının yiyebileceği sebzelerle yetinsem daha iyi olacak.

Annem gelse de ne olacaksa olsa. Azarımı işiteceksem paşa paşa işitsem ve kurtulsam. Böyle hergün işkence çekiyorum. Canım annem yaaa. Çok özledim gerçekten. Gelse de kereviz pişirse ve ben yine yemesem. Ama bu sefer yüzümde kusacak gibi bir ifade olmadan reddetsem. Başarabilirim herhalde.

Neyse Sevgili Günlük, bu gecelik bu kadar yeter. Yarın Massachusetts'de çalışacağım, erken kalkmak lazım. Gece de geç dönerim aslında ama yarın gece uyku tutacağına ihtimal vermediğimden sanırım yine görüşürüz seninle. Zaten yarın son temizlik teftişimi yapacağım. Dip bucak kontrolü. Bodrumu temizlemedim ama herhalde bodrumu da kontrol etmeye kalkmaz. Orayı da temizleyemem vallahi. Bodrum, bodrum gibi kalsın. Zaten börtü böcek falan da vardır kesin. Telefon şirketinden geldiklerinden beri inmedim bile. Ay neyse uzatmayayım daha fazla, yatacağım. Yarın görüşmek üzere. Bu arada Sevgili Günlük yarın hatırlat da şu çevre mühendisliği konusundaki fikirlerimi anlatayım sana. Bu kafayla ben hayatta hatırlayamam ne de olsa.

Sevgili Günlük,

Dün buradaki arkadaşlardan biri erik bulmuş bir şekilde. Boston'da biri tesadüf etmiş. Tesadüf eden, bir diğerine, o diğeri bizim arkadaşa, bizim arkadaş da bize derken dört adet erik geldi sonunda. Ne yazık ki ben de iki arkadaşıma birer tane vermek zorunda kaldım. Nasıl olsa annem haftaya geliyor, gelirken bana bol bol getirir diyerek, verdiğim iki erikte gözümün kalmamasına uğraştım. Kısmen de başardım.

Bugün de msn sohbetimiz sırasında anneme hatırlattım tabii. "Anne yeşil erik çıktı, değil mi? Valizde boş kalan yerlere erik doldur. Erik dışında da bir şey getirme. Gerekiyorsa çaydanlığı çıkar valizinden, yerine erik koy". Annemin cevabını aynen iletiyorum Sevgili Günlük:

"Alırım iki kilo merak etme. Başka bir şey istiyor musun evden? Bornozunu da koydum, yer kapladı ama olsun."

"Anne!.. Yuhhhhhhhhhhh" yazmışım kendimi kaybedip, o sırada sohbete dahil olan ablam da benden daha kibar olmayan bir tepki vermiş: "Ohaaaaaaaaaaa" Böyle tatlı bir kadından, böyle iki evlat nasıl yetişmiş hayret :)

Bornoz ile dehşete düştüğümden, içimden valiz kontrolü yapmak geldi elbette. Anneme kaç valizle geleceğini sordum. İki büyük valiz, bir de el bagajı deyince, içinde neler olduğunu merak ettim açıkçası.

"Anne o kadar bavulla ne getireceksin? Ihracat mı yapıyorsun?" diye sordum ve annem sanıyorum bu valiz konusunda hayli sıkıldığından yapıştırdı cevabı. "Benim ilaçlarım da var herhalde!"

İlaçların konusu açılmışken, unutmadan söyleyeyim dedim. "Anne, İlknur Abla'ya söyle, ilaçlarının bir reçetesini yazsın sana. Burada reçetesiz antibiyotik bile alamıyorsun. Ne olur, ne olmaz sen yanında reçeteni de getir" dedim ama annem ilaçlarının hepsini zaten yanına aldığından buna gerek olmadığını söyledi. Ben bir reçete alması için ısrar ettikçe, annem biraz da sinirlenerek "Ben fazla fazla aldım yanıma ne gerek var şimdi bir de reçete getireceğim" deyince, ben de anneme bir öneri de bulundum

"Bornozun cebine koy anne" deyince annem iyice sinirlenmiş olacak ki bana kısa ve öz konuştu. "Salak" :))

Sonunda annemi yanına reçete almasına ikna ettim. Gelecek erik kilosunu, ikiden, valiz ağırlığında limite kadar çıkarttım. Bir de Analitik Geometri kitabımı istedim ama bu konuda pek umutlu değilim açıkçası. Kitap eskiden kırmızı kapaklıydı ama kapağının kopmuş olmasından endişeliyim ve hal böyle olunca, kitap kırmızı kapaklı, üzerinde siyah ve büyük harflerle Analitik Geometri  yazan kitap olmaktan çıkıp, gerçek bir analitik geometri kitabına dönüşüyor ve annemin o kadar geometri kitabının arasında bunu bulabileceğinden kesinlikle şüpheliyim.

Herneyse Sevgili Günlük,

Düzenle sayfası sorun çıkarınca, benim de yazma şevkim kaçtı. Şimdilik bana müsade, biraz Gin oynayıp yatacağım. Bugün doğacak çocuklara da isim falan yok, beklesinler. Yarın bakarız bir şeyler.

Sevgili Günlük,

Beni bilirsin, benim hakkımda söylenenleri hiç umursamam, hatta senin de gördüğün üzere, daha önce bunu yapanlarla da sadece eğlenmişimdir. Ama bazı konular var ki beni çileden çıkarıyor işte. En başında da cehalet geliyor. "Cehaleti yüzünden kimseye kızamazsın" diyeceksin belki, haklısın da. "Senin de bilgisiz olduğun konular yok mu?" diye sorabilirsin, yine haklısın. Ama Sevgili Günlük en azından bilgisiz olduğum konularda susabilmek gibi de bir özelliğim var. Açık kalp ameliyatı hakkında tutup bir doktorla, kuantum fiziği hakkında bir fizikçiyle, Kübizm hakkında bir ressamla tartışmaya kalktığım nerede görülmüş. Bilmiyorsam susarım, dinlerim, okurum ve bir şeyler öğrenmeye bakarım. "Senin doğru bildiğin yanlış yok mu sanıyorsun?" diyeceksin, yine haklısın. Doğru bildiğim yanlışlar elbette ki vardır. Ama konu her ne ise, doğru diyebilmek için en azından konu hakkında bir birikimim olmuştur. Kulaktan dolma üç beş kelam ile bir konuda doğru ya da yanlış diyecek kadar beyinsiz yapma şimdi sen de beni.

Gece gece ne oldu da sinirlendin diyeceksin. Kürsüleri okuyordum, oradan başladı sonra kendi kendime büyüttüm. Televizyon seyrederken falan da olur bazen, ekranın içinden girip, o konuşanı kafaüstü sallandırmak gelir ya bazen içimden öyle bir his. Ama geçiyor yavaş yavaş,sakinleşiyorum. Aslında bir de sigara yaksam iyi gelecekti ama şimdi dışarı çıkmak zor geliyor, zaten yağmur da var.

En iyisi ben yatayım saat sabahın üçü oldu, yarın iş var yine. Zaten anneler gününde annemden 0nbin kilometre uzaktayım. Off offfff.

Neyse Sevgili Günlük, bana müsade, gidip uyuyayım. Belki rüyamda kendimi anacığımın evinde görürüm. Ama ablam falan gelmiş olmasın, fuzuli kalabalık yaratmasın evde. Annem bir de bana kıymalı arnavut böreği yapmış olsun. Rüya değil mi, börek servisini de George Clooney yapsın. Acilen uyumam lazım günlük, rüya fikri çok cazip geldi. Gitmeden çocuklara isim de koyayım.

Kız olursa: Meliscan, Erkek olursa: Berkecan

Bugün ne pişirelim? Bir şey pişirmeyin, gidip bir büfeden goralı sandviç alın. Ben yiyemiyorum, siz yeyin.

Hadi bana müsade, yarın görüşürüz.

Sevgili Günlük,

Sonunda türkçe karakterlerime kavuştum. Allah ayırmasın bir daha, ne kadar zormuş. Bu ayrılık sırasında Hicran'ın maskarası olduğumuzla kaldık. Canımı sıktı durdu ama artık sıkamaz ;)

Bu arada anneciğimin gelişine de sadece bir hafta kaldı. Haftaya bu saatlerde kuvvetle muhtemel heyecandan uyuyamıyor olacağım. Bu arada oğlumun tepkisini de merak ediyorum. Acaba bana küs mü? Yoksa beni görür görmez üzerime mi atlayacak? Yavrum benim yaaa, ameliyatında da yanında değildim zaten :( Aman yok, zırlama moduna girmeyeceğim. Şu bir hafta geçse de biran önce, kavuşsam canlarıma, ikisini de ayrı ayrı sıkıştırsam.

Neyse Sevgili Günlük, bugün yazacak bir şey yok. Çalışmakla geçti, ama çok zevkliydi. Artik yatayim ben. Ama önce bugün doğacak çocuklara isimler vermem lazım. Çocuklar isimsiz kalmasın.

Erkek olursa: Maymun, Kız olursa: Yosma

Bugün ne pişirelim? Domatesli pilav pişirmeyin de, ne pişirirseniz pişirin.

Sevgili Günlük,

Bazen ben bile kendime inanamiyorum. Bu kadar da olmaz ki diyorum, ama Allah esirgememis, vermis ve olmus.Elimden bir is de gelmesin, bir ise kalkisayim da, yapamayayim ama neredeee?

Malum annem geliyor, kusumun da annem varken gelme ihtimali var, en iyisi bir cekyat almak dedim. Hem koltuk, hem cekyat, kucuk evimde is gorur. Mobilyacilar burada uc gunden 0nce bir sey getirmiyorlar. Beklemeye tahammulsuz oldugumdan gideyim dedim su walmart'taki futonlardan alayim. Birileri bu parcalari bir araya getirip, bir cekyat elde edebiliyorsa, ben neden yapamayayim. 0nce basit gorunenlere baktim, sonra yok dedim bunlar beni kesmez, yaninda sehpaligi, aksesuari olanindan olsun. Zaten artik bir matkabim da vardi. E yetenek desen, zaten benimle varolmus bir kavram. Gittim aldim, hamaliyesi biraz guc oldu acikcasi ama engel mi bana? Degil elbet.

Sonuc elbette mutlak basari. Pek de guzel oldu, ellerime saglik. Tam kitap okurken, uyuyakalmalik. O gazla banyoya jaluzilerimi de takayim dedim ama bir gecede bu kadar abartmayayim diyerek vazgectim. Aslinda ne guzel yesillik seyrede seyrede kullaniyordum banyomu, perdelerim ve ben gayet mutluyduk. Ama ust kata biri tasindi pazar gunu. Ust kata cikan merdivenler, manasizca benim banyomun 0nunden gectiginden, dogayla arama jaluzi koymanin vakti geldi. Artik 0nu da yarin hallederim.

Bu arada kusumun istegi uzerine ne pisirelim kosesine devam ediyorum. Bugun acili tavuk kanadi pisirelim ve yaninda da coleslaw yiyelim. Firinda kizarttigimiz tavuk kanatlarini cukurca bir kaba koyup, daha 0nceden bir kapta isittigimiz Frank's Red Hot sosu uzerine dokelim. Tekrar firina verelim. Kanatlar firinda sos ile iyice karisirken coleslaw salatamizi hazirlayalim. Umarim migrosta hazir coleslaw sebzeleri dogranmis satiliyordur da kusum lahana dogramakla, havuc rendelemekle ugrasmaz. Hazir coleslaw posedini acip, mayonez ve coleslaw sosla karistirip salatamizi hazirlayalim. Tavuk kanatlarimizin yaninda servis yapalim. Afiyet seker olsun.

Bugun dogacak cocuklara isimler... Erkek olursa, Nicolai Hell, Kiz olursa: Bergamut

Sevgili Günlük,

Memelekette darbe olmuş, ablam öyle diyor. Hasan Mutlucan'da oldu ne yapacaklar şimdi acaba. Artık Gülşen'e söyletirler malum şarkıları.

Yemeğe ekmek yok diyor ablam. Söyledim aynı dert burada da var diye. Yok burada öyle odun ekmeği falan, fransız ekmekleri yemek zorunda kalıyoruz. Ekmek yerine bagel falan yiyoruz zaten. Ablama da önerdim aynısını. Ekmek yoksa cheesecake falan yeyin diye.

Evde yemek yokmuş, insanlar açmış. E aşkolsun abla dedim, emlekette delivery servis mi yok?Arayın Domino's u gelsin hotwings, ya da Uno Momento'tu spagetti bolonez kapıda. Bazen bende akşamları gidince yemek bulamıyorum dolapta yiyecek, hemen öyle yapıyorum. En kötü ihtimal biraz ileride KFC var, gidip oradan bir şeyler alıyorum.

"Kızım dalga mı geçiyorsun, darbe diyorum, askerler tepemizde" dedi. Lafa bak şimdi... E ordu evi'ni arayın o zaman, hem fiyatları da uygun olur, temiz de olur Allah için. "Ordu evi'nin evlere servisi yok mu ki? Kalender'in falan" diye sordum. Bana manyak dedi nedense.

Sokağa çıkma yasağı varmış geceleri memleketimde. Sevindim vallahi. Geceleyin sokaklar tekin olmuyor. Hırlısı, hırsızı, daha güvenli olmuş böylesi. Üstelik havalar da soğukmuş, IStanbul'a hala yaz gelmemiş kuşumun dediğine göre. Gece serin olur şimdi, çıkmamak daha iyi.

Karartma yapılıyor dedi ablam. Sonunda akıl edebildiler diye sevindim. Enerji tasarrufu yapılmalı tabii. Dünyaca para veriyoruz elalemin devletlerine enerji açıklarımız yüzünden. Isabet olmuş dedim bu darbe.

Margarin ile tüp karneye bağlanmış, ablam öyle dedi. Margarine özellikle sevindim vallahi. Hiç sağlıklı değil, kollestrol falan uğraşıyorlar sonra. Kalp ve damar hastalıklarının baş düşmanı, isabet olmuş. Zeytinyağı ile yapın yemeklerinizi artık dedim. Tüp işine ayrıca sevindim. Hala doğal gaza geçmeyenler mi kalmıştı memlekette. Iyi olmuş, oh olsun. Koca koca tüpleri evde bomba gibi tutuyorlar. Sonra patlatıp duruyorlar. Karneyle vereceklerine bence hiç vermesinler.

Canım memleketim ben görmeyeli nasıl da medeni olmuş meğer. Annem ben üzülmeyeyim diye söylememişmiş darbe olduğunu. Ayol bunda üzülecek ne var? Baksana gül gibi memleket olmuş.

"Erkeklerin hepsini silah altına aldılar" dedi ablam. Demek her erkeğe yetecek kadar silah var ülkemde. Bu ne zenginlik bu ne bolluk dedim. Kadınlar da cepheye mermi taşıyacaklarmış. Memleketimde bu kadar Hummer olduğunu bilmezdim vallahi. Kadınların hepsinin altında Hummer olduğuna göre.

Sınırlara askerler yığılmış. Bu da iyi olmuş, yazık mehmetçiklerim hep kışlaya tıkılıyorlar. 0nlara da değişiklik, gezi olmuştur. Yunanlılar girecekmiş memlekete. Gelsinler valla, döviz bırakırlar. Hem kaynaşırız iyice, kültür alışverişi olur.

Canım memleketim yaaaa... Nasıl da refah içinde.

Bu arada en çok Banu Alkan'ı merak ediyorum aslında. Bir haber veren olsa da öğrensem neler yapıyor Afroditim.

Sevgili Günlük,

Bugün işler durgundu, dolayısıyla da bol bol vaktim oldu. Zaten kürsülerde falan sürtmemden anlaşılmışdır. Tam dedim annemle dedikoduluk gün. Ortalık sakin, vaktim bol. Artık annemle eski yeni tüm gelin adaylarını çekiştiririz. Ağabeyim sağolsun bize malzeme veriyor. Herneyse kuruldum msn başına, bekliyorum anneciğimi. Çok gecikmedi elbet, geldi hemen. Nasılsınlaştıktan sonra, oğlumdan bahsetti biraz. Nasıl akıllandığından, ne kadar uslu olduğundan, herkesin nasıl 0na bayıldığından. Aslında tüm bunları hergün konuşuyoruz ama farketmez, söz konusu Shrink ise eğer, annemle ben aynı şeyleri saatlerce, günlerce, aylarca konuşabiliriz. Oğlumla yeterince gurur duymamı sağladıktan sonra, tam gelin çekiştirme seanslarımıza başlıyoruz diyordum ki, annem konuyu kuşuma getirdi. Kuşum annemi havaalanına kimin bırakacağını öğrenmiş ve "Olmaz" demiş, "O'ndan önce ben varım"

Onayladım hemen kuşumu. "E tabii anne, kuşum dururken... Hem kuşumla gitmen daha iyi, Şimdi Shrink le falan zor olur sana, kuşum beceriklidir halleder" dedim. Konunun kapandığını düşünüyordum ki, annem devam etti. Hatta geceden gelsin bana, akşam yemek yeriz beraber, "domatesli pilav" pişiririm, sabah da buradan gideriz." Bu kısımlarda sorun yok, gayet iyi hoş. Benim kuşum annemin kuşu.

Amaaaaaa tutup da "O'nu görünce seni görmüş kadar seviniyorum" denmez ki. Acaip bozulmaya başladım Sevgili Günlük. Bu ilişkiye bir dur demenin vakti geldi. Benim Kadir Amcamla ilişkim böyle miydi yani? Bak saat kaç oldu, hala gözüme uyku girmedi Sevgili Günlük.

Bu konuya bir şekilde el atmanın vakti geldi. Buradan oraya da yetişemiyorum ama artık annem gelince işlerim bir güzel.

Şakası bir yana günlük, iyi ki kuşum varmış. Allah herkese benim kuşum gibi bir dost versin. Eğer yeryüzünde bir tane daha varsa tabii. Benim kendi kuşumu paylaşmaya niyetim yok çünkü.

Sevgili Günlük,

Sen bilmezsin o zamanları ama bir zamanlar bir DOS falan kullanırdık. Windows dediğimiz olay Dos ekranında win yazıp enterladıktan sonra çıkan, mavi çerçeveli beyaz bir pencerecikti. O zamanlarda bilgisayarı taramak ömür törpüsü idi. Saatlerce sürdüğünden, özel bir günü buna ayırdığımızı bilirim. Şimdi bunlardan bana ne ki diyeceksin, ama dur bak konuyu nereye bağlayacağım...

Sözkonusu zamanlardan birinde, bilgisayarı scan etmem gerekiyor, ama ekran başında bekleyemeyecek, hatta aynı evde duramayacak kadar sabırsız olduğumdan o gece için dışarıda program yaptım. Scani başlatıp dışarı çıkacağım, eve döndüğümde herşey bitmiş olacaktı. Tek sorun anne faktörüydü ki 0nu da uygun uyarılarla halledeceğime inandım. Tarama işlemini başlattım ve çıkmadan önce anneme tembihlendim. Hatta tembihlerken abarttım ki aslında abartmayı hiç sevmeyen (!) biriyimdir bilirsin. "Aman anneciğim" dedim, "Ben çıkıyorum, sakın ola ki bilgisayarı falan kapatmaya kalkma, hiç bir düğmesine basma, çok özel bir işlem yapıyorum (60'ına merdiven dayamış bir kadına tarama ve temizleme işlemini açıklayacak sabrım da vaktim de yoktu) eğer olur da kapatırsan bilgisayar çöker (Annem çökmenin kötü bir şey olduğuna ikna olmuştu çok önceden. Çünkü bilgisayarım çökmüştü ve son moda bir 486 DX almak zorunda kalmıştı... 486 DX... hey gidi günler... Özetle annem işin ucu kendi cebine dokunduğundan, "çökme" kavramını çok iyi öğrenmişti) Çökerse bana yeni bir bilgisayar almak durumunda kalırız" şeklinde ciddi bir uyarıda bulundum.

"Aman ne elleyeceğim senin bilgisayarını ben" şeklinde hiç de şaşırmadığım bir cevap almıştım.

Aslında bilmese ellemez de annem. Ama bir şekilde kapatma düğmesinin yerini öğrenmişti. Zaten bilgisayarlar hakkında tek bildiği de bunlardı. Büyük yuvarlar tuşla kapanıyor, arada bir çöküyor, çökünce çok masraf çıkarıyor. Anneme çok bile. Herneyse ben annemi yeterince korkuttuğum düşüncesiyle mutlu mesut evden ayrıldım. O gece ne yaptık, nereye gittik hatırlamıyorum ama eve döndükten sonrası saniye saniye aklımda. Kapıdan girince odama doğru baktım, görmeyi beklediğim, monitörden çıkıp odamı hafiften aydınlatması gereken mavi ışık yoktu. Ekranı kapatıp çıkmış olabileceğimi düşündüm. Odama girdim ekran kapalıydı, hatta ekran ile birlikte bilgisayar da kapalıydı, en ufak bir lambacıktan ışık sızmıyordu. "Annneeeeeeeeeeeee... bilgisayarımı mı kapattın seeennnn !" diye içeri doğru seslenirken bir yandan da o büyükçe yuvarlak tuşa bastım, "Allah'ım ne olur bir şey olmamış olsun" diye içimden geçirirken, bilgisayarda tık yoktu. Açılmıyordu, "tamam işte, çökmüş" diye söylenirken annem geldi odama. Kapının yanında bilgisayarımın da bağlı olduğu uzatma kablosunun fişini gösterdi bana, prizde olması gereken ama prizde olmayan, annemin çekip çıkardığı.

"Hiçbir yerine dokunmadım bilgisayarının. Elektrikler kesildi gibi yaptım" dedi annem. Yüz ifademden benim kavrayamadığımı anlamış olsa gerek ki, açıklama ihtiyacında bulundu annem. "Sen çok geç kaldın, bana da dokunma dedin, ben de ne yapayım, elektrikler kesilmiş gibi yaptım, fişi toptan çektim"

Bilgisayar bir şekilde elektriklerin kesildiğine ikna olmuş olacak ki çökmeden duruyordu ama benim scan işlemim tamamlanamamıştı ne yazık ki.

Neyse sevgili Günlükcüğüm, bunu neden anlattım. Bilgisayar konusunda annemin tarihçesini bil diye. Bu olaydan birkaç yıl sonra, dışarıya çıktığım bir akşam annemi arayıp, mouse'la başlat menüsüne ulaşmasını sağlamaya çalışmam var ki, evlere şenlik. Amaç bilgisayarı kapatmaktı ama annem başlat menüsüne bile ulaşamadığından, girişimden öteye gidememişti bu bilgisayar kapatma hareketi. Sanıyorum annemin bilgisayar teknolojisi hakkındaki tarihçesini anlatabildim. Annemin bu bilgi ve birikimleri geçen sene Kasım ayına kadar çok da ilerlemiş sayılmazdı. Ama artık daha fazla şey biliyordu. "İnternet diye bir şey var, kızı vaktini bilgisayar başında geçirmekten keyif alıyor, kuşuyla da internette tanıştı zaten, arada bir birileriyle konuşup, kahkaha falan atıyor,  ne merak etse internetten buluyor, bir de Google Hazretleri dediği biri var, artık kimse bu, internetten arkadaşı herhalde, herşeyi 0na soruyor" şeklinde eskiye nazaran daha bilgili bir annem vardı. Üstelik artık evde desktop yerine laptop kullandığımdan annem ekranı küt diye aşağı indirdiğinde sorun çözülüyordu, çökme derdi kalmamıştı.

Derken bildiğin üzere, ben kalkıp buraya geldim. Ben gelirken annem bilgisayar kullanmayı öğreneceğini, internet aracılığı ile video chat yapabileceğimizi falan söylüyordu. Anacığım beni avutuyor diye aklımdan geçirip, "Yaparız tabii anneciğim" diyerek kalktım geldim buraya. Aradan birkaç hafta geçtikten sonra bir gün msn'de bir izin ekranı görünce inanamadım. Annem beni listesine eklemek için izin istiyordu. Kuşumun işi dedim, anneme msn adresi almış. Kuşum bize gittikçe, internete girerler, biz de annemle sohbet eder, kamera falan açardık. MSN'i kuşum kurmuş ama karşımda benimle chat yapan annem. İnanamamıştım, hala da inanamıyorum. 65 yaşından sonra msn kullanmaya başlayan, yahoo'da 0nline oyunlar oynayan, kendi msn listesini oluşturduğu, bana değişik ikonlar gönderen, dosya transfer eden, görüntülü chat yapan, kamera ayarlarından şikayet eden, sevdiği gazetecilerin makalelerini artık internetten takip eden bir annem var. Anne olmak böyle bir şey herhalde. Elektrikler kesilmiş gibi yapmaktan, msn'de dedikodu yapmaya varan annem.

14 gün kaldı anneciğimin gelmesine. Bugün yine msn'de konuşurken evimde kablo yayın olup olmamasından çok wireless internet olmasıyla ilgilendi güzel anneciğim benim.

Ya aslında ben annemle yaptığımız dedikodulardan bahsedecektim bugün. Bir de kuşumun Beach Chick olmasından ama çok uzun yazdım sanırım yine. Neyse Sevgili Günlükcüğüm, artık bunları da yarın yazarım.

Bu arada kuşumun özel isteği üzerine bugün ne pişirelim köşesini yeniden açıyorum. Kuşumun ailesi Antalya'ya gitmişler de, kuşum hergün ne pişireceğim diye kara kara düşünüyormuş. Kuşum bugün en iyisi mıhlama pişirsin. Evde mısır unu kalmamıştı ama artık bugün alır. Akşam da bir güzel mıhlama yapar kendine. Afiyet olsun kuşum, hoşçakal Sevgili Günlük.  

Sevgili Günlük,

Annemin ve oğlumun gelmesine 18 gün kaldı. Acaip heyecanlanıyorum, kendimce hazırlıklara başladım elbet. Annem "Ah kızımın şuyu eksik, buyu eksik" diye dert yanmasın diye, gerekli gereksiz ne varsa almaya çalışıyorum. Mutfak çekmece ve dolaplarım tıka basa doldu. Annem aç yaşıyorum zannetmesin, sebze yemediğimi düşünmesin diye, yediğim yemediğim ne kadar sebze varsa konservelerini aldım,güzelce dizdim. Önde taze fasulyelerle, bezelyeler, arkasında ise benim için çok daha cazip mantarlar. Diğer dolapta ne kadar kuru gıda varsa artık. Kuru fasulyenin her çeşidi, beyazı, sarısı, kırmızısı, siyahı, mercimeğin yine her rengi, pirincin her boyu, nohutu ıvırı zıvırı tamam. Dondurucu desen tıka basa doldu. Taze sebze meyva olayına da geçen pazar girdim ki aslında pek de iyi etmedim, şimdi annem gelene kadar kesin çürüyecekler. (Akşamın 0nunda eve girip, yemek pişirecek halim yok ya,çürüyecekler elbet. Acaba verniklesem dayanırlar mı?) Kısacası annem geliyor diye acaba ne unuttum diye düşünmekten bir hal oluyorum.

Sevgili anneciğim benim 32 yaşında, üstelik çok da becerikli bir kadın olduğumu nedense sürekli unutuyor. Unuttuklarının arasında benim gayet medeni, marketi, restaurantı olan bir ülkede olduğum da var. Nedense benim yemek yemeyi düşünemediğimi, acıktığımı farkedemediğimi düşünüyor. Annedir diyorum, kızının sağlığını düşünecek elbet diyorum ama sanki biraz abartıyor. "Çok fazla tuzlu yeme tansiyonun yükselir", "sebze ye vitamin", "akşamları eve gidince meyva ye, ağır olmasın" her yemek lafı geçtiğinde annemden duyduğum klişelerden. Bununla beraber anneme "Bu akşam ne pişirdin" diye sorduğumda aldığım cevap hep aynı. "Domatesli pilav, köfte ya da tavuk" Bu üçünü sevmediğimi bildiğinden, anneme ne zaman sorsam annem hep aynı cevabı veriyor :) Canım çeker, bir yerim şişer sanıyor kesin. Oysa sorduğumda bana yaprak dolması ya da kuzu kapama yaptım falan dese, aynı gazla eve gelip, belki ben de aynısını yapacağım. Ama olmaz, canım çeker. Bu yüzden annem son altı aydır hep domatesli pilav, köfte ya da tavuk pişiriyor :) Güzel annem benim, aslında mercimek pişirdiğini, dolma yaptığını, kapama yaptığını biliyorum. Çünkü Shrink seviyor :)

Yemek konusu annemin hassasiyeti diyerek önemsemiyorum ama canım anneciğimin gelirken bana getirmeyi planladığı şeyler beni dehşete düşürüyor.

"Aysun, çay demliyor musun kendine kızım?" (Burada asıl amaç çaydanlığım olup olmadığını kontrol etmek, ama soru dolaylı)

"Hayır, anne. Sabah zaten mall'da kahvaltı ediyorum, akşam da eve gelince çok canım isterse kahve yapıyorum" (Kahve makinamın olduğunu ima ederek çaydanlık konusunda yırtmaya çalışıyorum)

"Pazarları falan da çay demleyip, kahvaltı etmiyor musun?" (Çaydanlığa taktı nedense, öğrenmeden edemeyecek, kasmanın manası yok, annemin inadı inattır)

"Genelde dışarıda kahvaltı ediyorum ama çok canım isterse poşet çay içiyorum. Çaydanlık almadım daha, aklıma gelmedi açıkçası"

"Ben sana gelirken getireyim çaydanlık"

"Anne buraya çaydanlık gelir mi hiç? Hem hiç gerek yok, burada harika çaydanlıklar var. Ben kendi zevkime göre alırım, merak etme sen" (Annem burayı mahrumiyet bölgesi sanmakta ısrarlı)

"Oysa ben kendi zevkime göre sana bir çaydanlık almak istemiştim" (Duygu sömürüsü kısmı. Arada özlem de var ya, dayanamayacağımı biliyor tabii)

"Peki annecim, al sen kendi zevkine göre bir tane."

"Aysun kızım tahta kaşık getireyim mi?"

"Neden anne?" (Gerçekten de neden tahta kaşık getirecek diye merak ediyorum, acaba duygusal bir nedeni mi var? Bir yerden özel hediye falan mı geldi acaba?)

"Orada yoktur şimdi tahta kaşık, ben geldiğimde görmemiştim" (Tabii görmezsin anne, sen geldiğinde züccaciyeci züccaciyeci gezmiyorsun ki)

"Sen görmemişsin anne, burada var herşey. Ben de aldım merak etme, mutfağımda herşeyim var"

"Baharat getireceğim zaten gelirken sana. Bizim Taha'dan özel vakumlu paket yaptıracağım" (Migros büyüklüğüne baharat reyonları olan süpermarketlerin diyarında olsam ne farkeder, 0nlar Taha ile boy ölçüşebilir mi hiç?)

"Annecim burada herşey var, gerek yok baharata falan. Sen sadece bana yeşil erik getir"

"Sucuk, pastırma falan alayım gelirken" (Evet anne, getir ki, bagaj kontrolünde valizini açtıklarında, çıkacak kokudan görevliler bayılsın, sen de içeri rahat rahat gir)

"Annecim burada türk marketleri var. Pastırması, sucuğu, peyniri ne ararsan var. Ülker çubuk kraker bile var, o kadar söyleyeyim yani"

"Cevizli sucuk getireyim o zaman?" (Annem illa ki bir şey getirecek, bagaj kontrolünde heyecan yaşamak istiyor sanırım)

"Anne ben sana deterjan getireyim diyor muyum?" (Ee benim de sabrımın bir sonu var elbette)

"Iyi marka olsun, oxi özelliklisinden"

"Pes anne"

Anneme var dediğim herşeyin evde olması bir zorunluluk halini alıyor açıkçası. Yoksa annem kışın tekrar geldiğinde valize ne bulursa dolduracak. Annemi gezdireceğim yerlerin başında da süpermarketler, züccaciyeciler falan olacak ki, annem görsün ve inansın ki burada yok yok.

Ah Sevgili Günlükcüğüm, anneciğim bir an önce gelse yanıma. Sıkıştırsam şöyle, girsem koynuna, uyusam mışıl mışıl. Offf offf.

P.S.: Kuş cephesinden aldığım son haberlere göre, annem nevresim takımı almaya da takmış. Hadi bakalım hayırlısı.

Sevgili Günlük,

Anne olmak ne zor şeymiş meğer. Oğlumun derdi ile uğraşıyorum bu aralar. Kısırlaştırmalı mı, kısırlaştırmamalı mı diye. Sonerciğim sağolsun yahoo'daki grubuna iletti de durumu, derli toplu yorumlar alıyorum. Daha oğlumun gelişine bir ay olduğuna göre, bir süre daha araştırabilirim sanıyorum. Bu arada oğlumun kanı kendisinden önce geldi buraya. Kan tahlilleri California'daki bir merkeze gelip, kontrolü yapılıyor. Türkiye'de neden yapılamıyor diye bir an için kendime sordum ama sonradan vazgeçtim tabiidir ki.

Bu arada evime iyice alıştım. Yan evin bahçesi biraz ürkütüyordu karanlık diye. Ama dün akşam aydınlatmaları tamamlamışlar, bu sorun da oradan kalkmış oldu. Bahçem daha bir ışıl ışıl oldu. Oğlum geldiği zaman, artık keyif yaparız beraber. Biraz çiçeklendirecektim aslında annemle oğlum gelmeden ama Shrink'in hangi köşeyi kendine keyif köşesi seçeceğini bilmediğimden erteledim. Aslan oğlum kendine bir yer beğensin, ben kalan yerlerle idare ederim.

Bu arada matkap kullanmak konusunda bir uzman oldum. Tüm jaluzilerimi ve perdelerimi kendim taktım. Birgün alışverişe çıkıp kendime matkap alacağım aklıma gelmezdi, o da oldu. Artık matkap sahibi bir kadınım. Üstelik matkabı, mikserden ayırt edebiliyorum :p Hatta henüz mikserimi kullanmadım ama matkabım eskidi bile. Hatta abartıp kendime bir kitaplık yapmayı falan düşünüyorum.

Bu arada koltuk takımım hala eksik. Mantar sandalyem üzerinde idare ediyorum. Evde uyanık geçirdiğim saat sayısı ikiyi aşmadığından şimdilik problem olmuyor tabii. Ama bu ay içinde şu koltuk sorununa bir çözüm bulmam lazım. Anneciğimle, oğlumu mantar sandalyelerde oturtamam herhalde.

Kuşum gittiğinden beri ilk off günüm geçen pazardı. Easter dolayısı ile mall kapalıydı. Şekerimle beraber gezdik buraları. Oğlumu nerelere götüreceğim konusunda bir araştırma yaptım. Oğlum kesinlikle bayılacak buraya. Ben de 0na. Koskoca beş ay oldu görmeyeli. Beni görünce ne yapacağını o kadar merak ediyorum ki. Umarım bana küs değildir ve beklediğim karşılamayı yapar. Havaalanında şöyle üzerime atlayıp beni yere düşürse, yüzümü gözümü öpse, ben de ağlaya ağlaya sarılsam oğluma. Ay yine sinirlerim bozuldu. Anne olmak gerçekten zor Sevgili Günlük. Dünya yakışıklısı oğlunun bir insan olmaması bir şey değiştirmiyor bence. Hatta evlatları insan olan anneleri babaları görüyorum da, benim oğlumun bana gösterdiği sevgiyi görmüyor çoğu.

Sayılı gün çabuk geçer diyorlar, bakalım bakalım göreceğiz ne kadar çabuk geçiyor. Saydıkça uzuyor gibi geliyor aslında ama beş ayı bir şekilde bitirdiğimize göre, kalan bir ayı da bitiririz elbette.

Bu arada buraya iyiden iyiye yaz geldi. Çorapları falan attık gitti, etekler fora. Kuşuma sorup duruyorum Türkiye'ye yaz geldi mi diye ama gelmedi diyor. Acaba beni mi kandırıyor. Yaza geleceğine söz vermişti. Ama nasıl bir yazsa bu, 4 aydır gelmedi.

Bu yaz kesinlikle çok güzel geçecek. Annemle oğlum gelecek, kuşum gelecek. Keyfime diyecek olmayacak. Şu yaz bir an önce gelsin artık, gelsin ve de kalsın.

Şimdilik bu kadar sevgili günlük. Biraz çalışayım. Sonra görüşürüz şekerim.

Sevgili Günlük,

Galiba ben gerçekten huysuz bir kadınım. Herşeyi kusur bulabilecek kadar inceliyorum. Kusur bulamamam söz konusu değil, herşeye kulp takabilecek potansiyelim var. Üstelik bunu potansiyel olmaktan çıkartıp direk hayata geçirebiliyorum. Üstelik bunu yaparken de hiç zorlanmıyorum. Ne diyeyim Allah ıslah etsin beni. Ama yine de kendime bayılıyorum.

Bu arada Sevgili Günlükcüğüm, şu evden bir haber çıksa artık. Bir an önce taşınayım istiyorum artık. Daha bahçeyi düzenleyeceğim oğlum için, bir sürü işi var evin. Beklemekten nefret ediyorum. Neden haftasonları 2 gün sürüyor sanki :(

Sevgili Günlük,

Dün akşam Oscar törenlerini izledim de, bir ödül bir ele bu kadar mı yakışır. O nasıl ödül tutmaktır, o nasıl ödül kabul etmektir, o ne tevazudur öyle. Çok yakıştı vallahi George Clooney'ciğime. Yakışıklı aktörlükten Oscar ödüllü aktörlüğe terfi etti sonunda. O ödülü 0na ben verecektim kiii ahhh ahhhhh. Direktör olarak falan alamadı ama olsun. Daha yaşı ne başı ne, 0nları da alır inşallah.

Günün mana ve ehemmiyetine istinaden, bugün doğacak çocuklara isimler, Kız olursa: Oscar, Erkek olursa George Clooney

Sevgili Günlük,

Otuzikinci yaşımın ilk gününün sabahı pek hayırlı başlamadı. Yataktan kalkarken önce yorganla kavga ettim, sonra sırasıyla, banyo rafıyla, şampuanla. Ev içi savaşlarımı bitirip işe geldim ki, burada da cinlerimi tepeme çıkartacak gerekli malzeme vardı. Darmadağın olmuş klip kutuları, birbirine girmiş telefon kapakları, dün akşamdan burayı bu şekilde bırakan zat-ı muhtereme de gerekli saygı dolu ifadelerimi yönelttikten sonra, internete gireyim dedim. Bir şeyler okur, birileri ile laflar kafamı dağıtırım diye. Sanki mümkünmüş gibi. MSN'de kimsecikler olmadığından, bir de ICQ'ya bakayım dedim. Listemde olmayan üç dingilden (Aslında "dingil" bu arkadaşlar için biraz fazla sevimli kalıyor,bunlara angut falan demek herhalde daha yerinde olur. Ama ben dingil demeyi daha çok seviyorum) "slm canım nbr?", "slm" "hellooooooooooooooooo" şeklinde mesajlarla karşılaştım. Elle tutulur bir tarafı olsa mesajlara cevap vereyim de, her taraftan faul. Herşeyden önce "slm" ne oluyor. Maksat alfabemizin iki güzide harfini reddetmek mi yoksa karşındakine "aklınca" kısaltma yapabildiğini göstermek mi? Maksadını bilemiyorum tabii bu arkadaşın, ama buradan bakınca ne gördüğümü izah edeyim. "slm" diye bir mesaj aldığımda karşımdaki insanın tembel ve özensiz olduğunu düşünüyorum sadece. İki harf eklemeye üşenip adam gibi "Selam" yazamayacak kadar tembel, yaptığı işe, bu yaptığı iş ICQ kullanmak kadar önemsiz dahi olsa, özensiz ve hatta saygısız. Biri ile ilk kez karşı karşıya geldiğinde olabilecek en zarif, en özenli tavrını takınmalı insan. Ilk tanıştığın birine elini uzatırsın tokalaşmak için, sırtına bir tokat indirip "naaber baba?" demezsin. Bu da bir nevi ilk karşılaşma olduğundan, olabildiğinde özenli davranmalı insan. Özetle bu arkadaş, baştan kaybetmiş ve bu özensizlik, saygısızlık ve tembellikle kaybetmeye devam edecek biridir. Böyle birine verebileceğim tek cevap bellidir ve bu cevabı da yüksek sesle söylemem söz konusu olamaz, ayıp.

Selam verme özürlüleri bir kenara bıraktıktan sonra diğer mesaja baktım. Bu sefer de bir harf bolluğu söz konusu. "Helloooooooooooooooo" Elle tutulur hiçbir tarafı yok. "Hello" da ne oluyor güzel kardeşim. Canım "Merhaba", güzelim "Selam" dururken hello da nereden çıktı. "Hello"nun nedeni benim Amerika'da oluşum falan da değil, senelerce Türkiye'de chat yaptım, yine hep "Hello" lara rastladım. Maksat bana ingilizce bildiğini göstermek mi ya da daha ilginç olmaya çabalamak mı bilemiyorum ama buradan ne gördüğümü söyleyeyim. Ingilizce bildiğini hiç sanmıyorum, bilse dahi umursamıyorum. Türkçe konuşamayan bir türk ile sohbet etmeyi aklımın ucundan bile geçirmem zaten. Arkadaşın diline, kendisine, karşısındakine saygısını bir kenara bıraktım, çünkü rastlayamadım, güzel kardeşim ne diye o kadar uzatıyorsun bu ingilizce selamı. Bildiğim ve olması gerektiğini düşündüğüm kadarı ile, uzatılmış harfler, bir çeşit seslenmedir. Reklamlardaki UPS kuryesini taklit değilse amacı, bir selam "helloooooooooooooooo" diye uzadığında ilk düşündürdüğü sırnaşık, cıvık biri olduğu. Kim sırnaşık bir dingil ile sohbet etmek ister ki, eğer kendisi de sırnaşık bir dingil değilse.

ICQ mesajları yeterince sinir bozucu olduğundan, kapattım elbette ICQ'yu. Açtım birmilyon.com'u. Açtığıma kızsam mı, yoksa buraya anlatıp deşarj olabildiğime sevinsem mi kararsızım. Ama burada da okuma özgürlüğüm engellendi.

Bunu bizlere yapmayın arkadaşlar! İfadelerinizi yazı ile ortaya döktüğünüz bir yerde, nasıl olurda yazdıklarınıza, yazım şeklinize özen göstermezsiniz? Olacak şey mi bu? Yazım hatalarınızı gördükçe tüyleri diken diken olan, dişlerini sıkan, hatta dayanamayıp ekranlarını kapatan arkadaşlar biliyorum, bunlardan biri de benim. Allah rızası için yapmayın, bize de kendinize de bir iyilik yapın.

Sevgili Günlük bu konuyu kapatmış değilim, hatta daha yeni başladım. Müşteriler arttı, şimdilik bitirmek zorundayım. Ama devam edeceğim.